Do podstawowych wskaźników opisujących przyrodniczą wartość różnych rodzajów siedlisk należy zaliczyć fizyczne i chemiczne właściwości gleby, w tym przede wszystkim zasobność w składniki pokarmowe dla roślin. Właściwości te mają bardzo istotne znaczenie dla charakterystyki siedlisk leśnych i łąkowych oraz są pomocne w planowaniu kierunków przebudowy drzewostanów. W ramach monitoringu środowiska Parku Narodowego Gór Stołowych przeprowadzono analizę zasobności siedlisk ekosystemów leśnych i łąkowych biorąc pod uwagę zawartość przyswajalnych i wymiennych form magnezu. Najwyższe zawartości magnezu przyswajalnego (MgO) i wymiennego (Mg+2) występują na obszarach grądowych, w których dominującym drzewostanem jest klon, jawor, jesion oraz jodła, natomiast siedliska lasów świerkowych czystych jak również mieszanych charakteryzują się najniższą zawartością badanych form magnezu. Zawartość magnezu wymiennego i przyswajalnego modyfikowana jest również typem gleby i rodzajem skały macierzystej. Najwyższe zawartości MgO i Mg+2 występują w glebach płowych i brunatnych właściwych wykształconych na marglach i zlepieńcach cechsztyńskich. Wyraźnie uboższe są gleby torfiasto-glejowe, glejobielice torfiaste i bielice właściwe, wytworzone z piaskowców. W badaniach uwzględniono również typ próchnicy nadkładowej. Najwyższe zawartości magnezu przyswajalnego i wymiennego notowane są w ściółkach typu mull, natomiast wyraźnie niższe w ściółkach typu mor i mor torfiasty.