Stagnobielica

Gleby te występują w dwóch podstawowych odmianach. Pierwszą z nich tworzą gleby o uziarnieniu piasku luźnego lub słabogliniastego, mało zróżnicowanego w całym profilu, silnie szkieletowego (kamienistego). Gleby te wytworzyły się z piaskowców ciosowych „górnych” na wierzchołkach pagórków wznoszących się ponad poziom zrównania wierzchowinowego Skalniaka i Narożnika oraz w partiach brzeżnych (krawędziowych). W profilu tych gleb wyraźnie zaznacza się jasnoszary poziom eluwialny oraz rdzawobrunatny poziom iluwialnego nagromadzenia związków humusowych oraz żelaza i glinu: O-(A)-Es-Bh-Bs-CR. Drugą odmianę bielic i gleb bielicowych, występujących przede wszystkim na rozległych zrównaniach, łagodnych stokach oraz w „kotlinach” między wzniesieniami, charakteryzuje wyraźnie dwuczłonowa budowa profilu. Warstwy powierzchniowe, na które składają się poziomy A, Ee oraz na ogół również Bh mają luźniejsze uziarnienie (najczęściej piasku słabogliniastego) zalegają ponad warstwami o wyraźnie zwięźlejszym uziarnieniu piasku gliniastego lub gliny piaszczystej, w których występuje obecnie poziom Bs i BsC. Nieciągłość litologiczna powoduje stagnowanie wody opadowej i roztopowej w górnych warstwach profilu, okresowe utrzymywanie się warunków redukcyjnych i oglejenie, a także zahamowanie rozkładu materii organicznej i wzrost miąższości próchnicy nadkładowej.

Zróżnicowanie budowy profilowej oraz uziarnienia jest wynikiem odmiennej genezy piaskowcowych pokryw stokowych na terenie Gór Stołowych. Odczyn gleb bielicowych i bielic jest silnie lub bardzo silnie kwaśny w całym profilu. Poziomy powierzchniowe posiadają pH H2O najczęściej w granicach 3,3-3,8, natomiast w głębi profilu jest to najczęściej pH H2O 4,0-4,3. Zawartość wymiennych kationów zasadowych jest niska, na ogół nie przekracza 1 cmol(+) kg-1 gleby, a wpływ procesu bielicowania objawia się dość wyraźnie w zubożeniu poziomów eluwialnych. Wysycenie gleb kationami zasadowymi nie przekracza 20%, jedynie w poziomach bielicowania wzrasta ponad 50%. Ten pozorny paradoks nie wynika ze wzbogacenia poziomów eluwialnych w  kationy zasadowe, ale z bardzo niskiej kwasowości tych poziomów, będącej skutkiem wymycia związków humusowych.

W klasyfikacji FAO-WRB (IUSS 2006) gleby bielicowe i bielice Gór Stołowych należą generalnie do typowych Albic Podzols. Najwłaściwszym odpowiednikiem stagnobielic są Stagnic Albic Podzols, natomiast odpowiednikiem glejobielic są Gleyic Albic Podzols lub Gleyic Histic Podzols.

* Miąższość poziomu [cm], Corg. [%], Substancja organiczna [%], N całk. [%], Hh (H+ i Al3+) [cmol (+) kg-1],
S [cmol (+) kg-1], T [cmol (+) kg-1], V [%]

Pozostałe gleby bielicoziemne Gór Stołowych

Bielica typowa (7)	Stagnobielica (8)