Gleby torfowa fibrowa

Gleby torfowe fibrowe zachowały się jedynie fragmentarycznie. Cechą charakterystyczną wielu złóż gleb torfowych jest naprzemienne występowanie różnych rodzajów torfu - sfagnowego, turzycowego, drzewnego i innych, zmienność stopnia rozkładu torfu, a także przewarstwienia mineralne, szczególnie piaskowe. Zawartość substancji organicznej waha się od 68% w torfach zamulonych do około 91% w słabo rozłożonych i nie zamulonych torfach fibrowych. Miąższość gleb torfowych na obszarze parku jest bardzo zróżnicowana, lecz zwykle nie przekracza 1 m, z wyjątkiem Wielkiego Torfowiska Batorowskiego, gdzie torf zalega do głębokości ponad 5 m. Odczyn torfów jest na ogół silnie kwaśny i rzadko pH H2O wzrasta ponad wartość 3,5. Odczyn torfów w strefach źródliskowych, jest słabo kwaśny, a pHH2O niektórych warstw sięga nawet wartości 6,6. Stopień wysycenia kompleksu sorpcyjnego gleb torfowych kationami zasadowymi waha się zatem od 2-20% w torfach fibrowych i fibrowo-hemowych, do 60-85% w torfach hemowych dolinnych, i nawet do 99% w torfach źródliskowych.

Gleby torfowe tworzą najwilgotniejsze siedliska borów górskich bagiennych (BGb) oraz borów mieszanych górskich bagiennych (BMGb). Na torfowiskach źródliskowych mogą tworzyć się siedliska lasu górskiego wilgotnego (LGw).

Zgodnie z klasyfikacją FAO-WRB (IUSS 2006), wszystkie gleby torfowe Gór Stołowych należą do histosoli. Najliczniej reprezentowane są Hemic Histosols. Gleby zbudowane z włóknistych torów sfagnowych kwalifikują się niekiedy do Fibric Histosols (dystic), a gleby torfowisk źródliskowych z silnie rozłożonym torfem – do Sapric Histosols (eutric).

Pozostałe gleby organiczne Gór Stołowych

Gleba torfowa saprowa